Fifteen.

-Ał, ał, ał! - Justin warknął na mnie po raz trzeci tego wieczoru. - Będziesz ostrożna? Tylko lika razy mogę ignorować, kiedy tak mocno na to naciskasz.
Wywróciłam oczami.
-Cóż, gdybyś nie był tak cholernie niecierpliwy, niezdyscyplinowany i irytujący - mówię głównie o wierceniu się jak dziecko - już dawno bym skończyła! - syknęłam, pozwalając swojej złości wyjść na zewnątrz.
-Skarbie, musisz się uspokoić - zagruchał Justin zarozumiałym tonem, łobuzersko się uśmiechając.
Podniosłam brew.
-Nie mów nie mnie skarbie, gnojku - mruknęłam. - Teraz siadaj i się nie ruszaj - wróciłam do odkażania jego ran alkoholoem.
Lekko się zaśmiał, wreszcie się mnie słuchając, nie ruszając ani o centymetr.
Nareszcie, kurwa. To znaczy, byc niecierpliwym to jedno, ale bycie obrzydliwie wrednym, a do tego drażniącym, to co innego.
To wszystko przyprawiało mnie o migrenę. Jeszcze chwila i oszaleję.
Wszystko zaczęło się, kiedy ten gnojek położył się na moim łóżku, jakby to miejsce należało do niego, wkładając ręce pod głowę, wpatrując się w mój telewizor z zachwytem.
Skrzyżowałam ręce na piersi, wytykając usta, podczas gdy moje oczy prawie wierciły dziurę w boku jego głowy.
-Zrób zdjęcie, przetrwa dłużej, skarbie - Justin łobuzersko się uśmiechnął, nie odrywając oczu od telewizora. Ja, wręcz przeciwnie, wcale nie byłam tym zachwycona. Nie, twierdziłam, że to idiotyczne.
-Jesteś opóźniony umysłowo?
Wreszcie przestał gapić się w telewizor.
-Co?
-Spytałam, czy jesteś opóźniony umysłowo.
Na jego twarzy pojawiło się zdezorientowanie.
-Czy to podchwytliwe pytanie? - przechylił głowę na bok.
Boże święty, dlaczego utknęłam na noc z idiotą?
-Uznam to jako tak - wywróciłam oczami, podchodząc do niego, po czym wzięłam pilot i wyłączyłam telewizor.
-Hej! Oglądałem to - wskazał na telewizor.
Wzruszyłam ramionami.
-Mój dom, mój pokój, mój telewizor - pomachałam pilotem. - Mój pilot - uśmiechnęłam się łobuzersko.
-Więc? Jestem ranny. Odpuść mi trochę!
-To nie moja wina, że postanowiłeś zostać dźgnięty nożem. To też nie moja wina, że jesteś 'Danger' i masz wokół siebie ludzi, którzy cię nienawidzą.
-Wolę określenie wrogów - odpowiedział gorzko.
Ponownie zwalczyłam chęć wywrócenia oczami.
-Czy to naprawdę ma znaczenie? - przeniosłam ciężar ciała, wpatrując się w niego swoimi brązowymi oczami.
Przebiegł palcami po włosach, ciągnąc za ich końce, po czym potrząsnął głową i znów na mnie spojrzał.
-Jesteś strasznie frustrująca, wiesz?
Zaśmiałam się. Nawet nie próbowałam być cicho. Ten dupek naprawdę tego nie powiedział.
-Ja jestem frustrująca? - pokazałam na siebie. - Ja jestem frustrująca? - powtórzyłam jeszcze raz, kładąc nacisk na słowo 'ja'.
Rozszerzyłam źrenice, gdy Justin przytaknął.
-Wierzę, że jesteś jedyną dziewczyną, na którą patrzę - włożył pięści do kieszeni swoich spodni.
Zakpiłam, śmiejąc się jeszcze raz.
-Jeśli ktoś jest tu frustrujący, to ty! - wskazałam na niego palcem. - Boże, czy ty jesteś świadomy rzeczy, które robisz?
-Co ja robię? - jego spojrzenie mówiło 'No-dalej-powiedz-mi'.
-Cóż, na początek, jesteś bipolarny - podniosłam wskazujący palec.
-Jak do kurwy nędzy jestem bipolarny? - warknął.
Wskazałam w jego stronę.
-Dokładnie, wściekanie się o nic - udałam, że gwałtownie wciągam powietrze. - Czas na numer dwa - podniosłam środkowy palec.
-Jak mogę się nie wściekać, kiedy oskarżasz mnie o coś, co nie jest prawdą? - odpyskował.
-Wypieranie się - odwróciłam się w jego stronę. - Pierwszy objaw bycia bipolarnym - powiedziałam śpiewnym tonem.
-To się tyczy narkomanów, geniuszu - Justin zrobił z ust cienką linię, z jego oczu ciskały pioruny, ale w tym momencie mnie to nie obchodziło.
-Jakbyś nie brał narkotyków - mruknęłam. - Więc, tak czy inaczej, skarbie - użyłam jego własnych słów przeciwko niemu - To wciąż się liczy - zrobiłam do niego minę, po czym wywróciłam oczami i spojrzałam w inną stronę.
-Co ci mówiłem o tym gównie? - syknął.
Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć.
-O czym ty mówisz?- splunęłam, zdenerwowana.
-O wywracaniu oczami jak suka - warknął, podchodząc do mnie bliżej.
Zakpiłam.
-Nie jesteś moim ojcem. Nie możesz mi powiedzieć, co mam robić - celowo jeszcze raz wywróciłam oczami.
Gapił się na mnie, jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała ze złości.
Zanim miałam możliwoś zarejestrowania, co się dzieje, Justin chwycił mnie za przedramiona, w ciągu kilku sekund przypierając do ściany, z twarzą niebeziecznie blisko mojej.
-Co ty robisz?- szepnęłam, zszokowana, że trzymał mnie tak mocno.
-Daję ci lekcję - odpowiedział monotonnym tonem.
Nie odezwałam się już, zastanawiając się, co zamierza zrobić. Nie mógł mnie skrzywdzić, prawda?
Spojrzałam w dół, gdy moją uwagę przykuła część jego ciała, pokryta czymś błyszczącym.
-Cholera, znowu krwawisz.
Nieco poluźnił swój uścisk, również patrząc w dół.
-Kurwa - wymamrotał.
-Daj mi wziąć apteczkę i siądź na łóżku - wyszarpnęwszy z jego uścisku, weszłam do łazienki, wzięłam pudełki i ręcznik, po czym wróciłam do pokoju i zaskoczona stwierdziłam, że Justin siedzi na łóżku.
-Wow, naprawdę mnie posłuchałeś - klęknęłam obok niego na łóżku.
-Nie zaczynaj - mruknął.
Ugryzłam się w język, biorąc chusteczki i wycierając krew ręcznikiem, którego użyłam wcześniej.
-Możesz zrobić mi kanapkę? - głos Justin wyrwał mnie z mojego wspomnienia.
Moje brwi prawie natychmiast się podniosły.
-Przepraszam? - spojrzałam na niego z szeroko otwartymi ustami.
-Lepiej zamknij usta, skarbie. Nie chcemy, żeby wyschły. Pamiętaj, muszą byc wilgotne. Wiesz - wytknął usta w górę - na późniejsze sytuacje - puścił mi oczko, co automatycznie sprawiło, że na mojej twarzy pojawił się wyraz obrzydzenia.
-Na kogo ci wyglądam? Na dziwkę? - wkurzyłam się. Drażnił moją cierpliwość i zaczynało mi już jej brakować. - Jesteś obrzydliwy.
-Tylko daję ci tylko wskazówek - wzruszył ramionami, jakby nie powiedział nic, o co możnaby się denerwować. Na jego ustach wciąż widniał zarozumiały uśmieszek.
-Jesteś niemożliwy - mruknęłam wściekle, ponownie potrząsając głową.
-Już mi to mówiono - posłał mi kpiące spojrzenie, które sprawiło, że zachciało mi się rzygać.
Okej, nie dosłownie, ale... wiecie, co mam na myśli.
Wzięłam głęboki wdech, ignorując go. Jeśli odpowiedziałabym na jego idiotyczne słowa, dałabym mu pretekst do ciągnięcia tej bezsensownej rozmowy.
Minęło kilka minut zanim Justin znów się odezwał.
-Już skończyłaś?
-Mhm - mruknęłam, nawet nie skupiając na nim uwagi.
Jęknął.
-Skarbie?
-Co? - spojrzałam na niego.
-Słuchasz mnie w ogóle?
-Tak - pokiwałam głową.
-W takim razie, co powiedziałem? - nacikał.
Westchnęłam.
-Nie wiem - nie będę się z nim biła.
Jego szczęka zadrżała.
-Powiedziałaś, że mnie słuchasz.
-Cóż, w takim razie zgaduję, że się pomyliłam - sztucznie się uśmiechnęłam.
-Jesteś pieprzoną suką, wiesz o tym? - warknął. Z jego oczu ciskały pioruny, zacisnął usta w cienką linię, co znaczyło tylko jedno - denerwował się.
-A ty jesteś pieprzonym gnojkiem, wiesz o tym? - odpyskowałam. Dwoje może w to grać, chuju.
-W jaką grę ty próbujesz grać, Kelsey? - Justin zwężył oczy.
-Nie próbuję w nic grać. Jedyne, co próbuję zrobić, to oczyścić twoje rany,ale widocznie twój mózg nie może zrozumieć co znaczy siedzieć i się nie ruszać - wycedziłam przed zaciśnięte zęby.
-Mogę siedzieć tylko przez jakiś czas. Może gdybyś się pośpieszyła, skończyłabyś to dawno temu.
-Ha, tylko jeśli byś się zamknął! - nieco podniosłam głos.
-Jak mogę się zamknąć, kiedy zachowujesz się jak mała pizda? - syknął z policzkami czerwonymi z wściekłości.
Zamarłam w jednym miejscu, moje oczy szerzej się otworzyły, a mój oddech na chwilę się zatrzymał.
-Jak mnie właśnie nazwałeś? - szepnęłam.
-Słyszałaś mnie, do cholery - warknął. - Nazwałem cię pizdą.
Przygryzłam wnętrze policzka i spojrzałam w inną stronę. Jeśli słowa mogły zabijać, to jego właśnie teraz przebiłyby moje serce.
Napięcie rosło między nami i działo się to od kłótni, którą mieliśmy. Czasem próbowałam ją przerwać kilkoma delikatnymi słowami, ale nic nie działało. Nikt nie mógł się dostać do jego głowy.
Nauczyłam się, że w chwili, kiedy obudzisz jego złą stronę, nie wyjdziesz z tego - przynajmniej przez jakiś czas.
Kiedy już go całego obandażowałam i wetknęłam koniec bandażu tuż przy jego brzuchu, zaczęłam wrzucać wszystko, czego użyłam spowrotem do apteczki, odkładając bandaże i zużyte chusteczki na jedną stronę.
-Skończone - powiedziałam.
-Dzięki - mruknął sucho.
Westchnęłam.
-Nie ma za co - odpowiedziałam tak tępo jak on, po czym wstałam i chwyciłam śmieci, które chwile później wyrzuciłam do kosza stojącego w moim pokoju.
Kiedy miałam się odwrócić, poczułam jak urywa mi się oddech, gdy para rąk owinęła mi się wokół talii.
-Przepraszam - wymamrotał Justin do mojego ucha ze skruchą w głosie.
Tylko przytaknęłam, zbyt zdrętwiała, żeby powiedzieć cokolwiek więcej.

~~

Jelsey ma kryzys, o nie :<< Justin, dlaczego musiałeś ją tak nazwać? Kelsey, dlaczego musisz się z nim kłócić? Ugh, jesteście okropni :C